ไมโลภูเขาไฟ

อากาศตอนบ่ายๆ มันช่างร้อนอะไรเช่นนี้เดินออกไปซื้อของที่กาดแทบจะละลาย  เห็นร้านขายน้ำไม่ได้แทบจะแวะกินไปตลอดทาง วันนี้เดินไปเจอรถเข็นขายน้ำปั่น พ่อค้าทำผมจ๊าบเหมือนกุมารทองเลย เมื่อก่อนเขาขายส้มตำมาจอดหน้าร้านประจำ แต่หลังๆ ของแพงเขาคงขายไม่ได้ราคาอีกอย่างมีร้านส้มตำอร่อยมาตรงศาลเจ้าเขาคงจะสู้ไม่ไหว พอหน้ามะม่วงที่แล้วเขาก็เปลี่ยนเป็นขายมะม่วงน้ำปลาหวาน ขายชุดละตั้ง 30 บาท ตอนหลังลดเหลือชุดละ 20 บาท ก็มะม่วงที่เชียงใหม่กิโลละ 10 บาทบ้าง 7 บาทยังมีเลย เราเองก็ทำน้ำปลาหวาน กะปิหวานเป็นกระปุกไว้กินเองเยอะๆ สะอาดไม่ต้องใส่ผงชูรสด้วย หลังๆ พ่อค้าเริ่มขายไม่ดีก็เลยเปลี่ยนเป็นขายน้ำปั่น คราวนี้ขายดิบขายดีจนขายต่อมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าร้อนปีนี้

เราเห็นเขาจอดอยู่ก็เลยเดินไปสั่ง "ไมโลภูเขาไฟ" แก้วละ 20 บาท แก้วใหญ่เชียวเดินกลับมานั่งดูดกับพี่เดียร์ต่อที่ร้าน กินไปกินมาก็นึกได้ว่าที่บ้านเรามีทั้งไมโล นมข้นหวานา นมข้นจืด น้ำแข็งแล้วทำไมไม่ทำกินเอง (หวะ)

ตอนเย็นปิดร้านแล้วก็เลยทำ แอบเห็นพ่อค้าเขาตักไมโลสักสามช้อนโต๊ะใส่ในโถปั่นเทน้ำแข็งนมข้นหวาน นมข้นจืดเสร็จแล้วก็ปั่นๆๆๆ เทใส่แก้วแล้วก็ตักไมโลโรยหน้าสักช้อนโต๊ะนึง  ง่ายๆ แค่นี้ทำกินเองก็ได้ แฮะๆๆ

ที่เชียงใหม่มีร้านไมโลดิบทำคล้ายๆ แบบนี้แต่ไม่ค่อยถูกปากเราเท่าไหร่ แต่พี่เดียร์น่าจะชอบเพราะชอบตักไมโลเปล่าๆ มากินตั้งแต่เด็กๆ แต่เราชอบเอานมข้นเทใส่ไมโลแล้วคนๆ ให้มันเหนียวๆ แล้วก็แช่ตู้เย็นให้มันเกือบแข็งแล้วเอามานั่งกิน

ไมโลถือเป็นเมนูโปรดเวลาปิดเทอมแม่ต้องซื้อติดบ้านเอาไว้ เวลาไม่มีอะไรจะกินก็ได้ไมโลนี่หละ ว่าแต่ว่าทำให้หลานกินก็กินไปนิดเดียว โมโปรดปรานน้ำแข็งก้อนๆ มากกว่า แป่ว!! สงสัยต้องรอโตกว่านี้หน่อย